Majnard z Pompozyael Bbq50
| ||
| kardynał biskup | ||
| Kraj działania |  Państwo Kościelne
| |
| Data i miejsce śmierci | marzec 1073 Pompoza | |
| biskup Silvy Candidy | ||
| Okres sprawowania | maj 1061 – marzec 1073 | |
| opat Pompozy | ||
| Okres sprawowania | 1063 – marzec 1073 | |
| Wyznanie | Rzymskokatolickie | |
| Inkardynacja | Zakon benedyktynów (OSB) | |
| Śluby zakonne | przed 1058 | |
| Nominacja biskupia | maj 1061 | |
| Sakra biskupia | maj 1061 | |
| Kreacja kardynalska | maj 1061 Mikołaj II | |
| Kościół tytularny | biskup Silvy Candidy | |
Majnard z Pompozy (zm. w marcu 1073) – włoski benedyktyn i kardynał. Jeden z bliskich współpracowników reformatorskich papieży Mikołaja II (1059–1061) i Aleksandra II (1061–1073).
Był mnichem benedyktyńskim na Monte Cassino, jednak około 1058 przeszedł na służbę do kurii papieskiej. W grudniu 1059 jest poświadczony jako wicekanclerz i datariusz bulli Mikołaja II. W maju 1061 roku został mianowany kardynałem-biskupem Silvy Candidy. Uczestniczył w papieskiej elekcji 1061. W 1062 roku Aleksander II mianował go kanclerzem Stolicy Apostolskiej, jednak rok później został wybrany opatem Pompozy niedaleko Ferrary i zrezygnował z urzędu kanclerskiego. Mimo to do 1069 roku pozostawał w służbie papiestwa. W 1064/65 był legatem w Niemczech, a w 1067 w Mediolanie. Jego podpis widnieje też na kilku bullach Aleksandra II z lat 1065–67. Po raz ostatni jest poświadczony w Rzymie na początku 1069 roku wśród uczestników odbywającego się wówczas synodu. Ostatnie lata życia spędził w opactwie Pomposa, gdzie zmarł krótko przed 24 marca 1073 roku. Do końca życia zachował godność kardynała-biskupa Silvy Candidy; był ostatnim prawnie obranym biskupem tej diecezji przed jej zjednoczeniem z diecezją Porto przez Kaliksta II (1119–1124).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Ganzer, Klaus: Die Entwicklung des auswärtigen Kardinalats im hohen Mittelalter. Ein Beitrag zur Geschichte des Kardinalkollegiums vom 11. bis 13. Jahrhundert. Bibliothek des Deutschen Historischen Instituts in Rom. Max Niemeyer Verlag. Tybinga 1963, s. 23-26. ISBN 978-3-484-80025-0
- Hüls, Rudolf: Kardinäle, Klerus und Kirchen Roms: 1049–1130. Bibliothek des Deutschen Historischen Instituts in Rom. Max Niemeyer Verlag. Tybinga 1977, s. 134-136 ISBN 978-3-484-80071-7
- Klewitz, Hans Walter: Reformpapsttum und Kardinalkolleg. Die Entstehung des Kardinalkollegiums. Studien über die Wiederherstellung der römischen Kirche in Süditalien durch das Reformpapsttum. Das Ende des Reformpapsttums., Hermann Gentner Verlag. Darmstadt 1957, s. 118
- DBI